Gloria uznała, że to zrządzenie losu, znak Opatrzności. Widać ona i Santos są sobie przeznaczeni.

krewniaczki. Jego postawa nie podobała się jej ani trochę.
- Po prostu z nią nie walczę - uśmiechnęła się Klara. - Mimo że cała się lepi i jest ubrudzona. Nie mogę uwierzyć, że dawałeś jej słodycze.
— A mimo to — odrzekłem uśmiechając się — nie uważam, aby moje zapiski były wolne od ładunku sensacji, która przeważyła wbrew mej woli.
- Ale... - Gloria uniosła dłoń do skroni. - Ale... tyle lat? Tyle lat milczała? Wiedziała przecież, jak się ze mną skontaktować. Dlaczego nigdy nie próbowała? Dlaczego nie chciała mnie
- Tak sądzisz?
Nim zdążyła się poruszyć, Bryce chwycił ją, przyciągnął do siebie i zbliżył usta do jej warg.
- Prosiłam o małe lusterko - powiedziała, z niedowierzaniem spoglądając na procesję.
Siostra Marguerita pochyliła głowę.
Rozległ się pierwszy dzwonek i dziedziniec natychmiast opustoszał. Gloria ruszyła w stronę wejścia, ale Liz chwyciła ją za rękę.
- Ojejku - westchnęła głośno, zapominając
- W ten sposób to postrzegam. Nie zamierzam powtarzać sytuacji sprzed pięciu lat. Wyjadę jutro rano.
- Tata nie jest taki - próbowała protestować. - On rozumie... ale... trzyma z nią. Zawsze z nią trzymał.
- O, dziękuję.
- Naprawdę, mamusiu? - spytała Karolina.

- Myślę, że powinnaś o tym wiedzieć.
- Mama nie zawsze wie, co dla niej najlepsze - odezwała się Flic
- Och, tak, bardzo proszę - powiedziała z wdzięcznością. - To jedyna
i mimo ogromnego zmęczenia, nie chciał, by ustąpiło. - Pomóc ci?
Nie zdążyła pojąć decyzji, bo do kawiarni wkroczył
także inne brudne rzeczy, tylko gdzie ona je trzyma? Nie, to zbyt
jego rozkazu. Ale tym razem się pomylił! Nie z nią takie
i usiadł.
wylew nastąpił niecały rok później. Tylko kilka koszulek i bluz
od Matthew.
- Z koleżanką? - spytała Imogen.
- Z całą pewnością - przyznał, patrząc przez ramię na swoją
zatrzymać...
No i proszę - jednak ją znalazł, tę litość. Niewiarygodne, ale
148